HOOGLERAAR NEONATOLOGIE MANON BENDERS OVER TE VROEG GEBOREN BABY'S

Description

HOOGLERAAR NEONATOLOGIE MANON BENDERS OVER TE VROEG GEBOREN BABY'S

"Stamcellen kunnen een oplossing zijn"

Moet je een baby na een zwangerschap van drieëntwintig weken in leven proberen te houden? 

“Wij vinden van niet,” zegt Manon Benders, hoogleraar neonatologie. “Technisch kan het misschien, maar juist vanwege die kwaliteit van leven doen we het niet. Laten we het eerst maar beter doen voor de baby’s die met vierentwintig weken worden geboren. Want met die kinderen gaat het al steeds beter, maar dat kan nóg verder verbeterd worden. Zware handicaps, zoals hersenverlamming, komen niet meer zo vaak voor. Maar door deze kinderen te volgen, weten we nu wel hoe het met ze gaat als ze ouder zijn. En dan zie je dat ongeveer de helft van hen rond een jaar of negen leer- en gedragsproblemen heeft. Tien jaar later zien we relatief veel psychiatrische stoornissen. Alleen door kinderen te volgen, krijg je een goed beeld van de langetermijngevolgen van hun aandoening. Daarom vind ik dat ook de pasgeborenen met ernstige, aangeboren afwijkingen – zoals een slokdarm die niet goed is aangelegd – gevolgd moeten worden. Ook bij hen lijkt het erop dat zo’n zeventig procent milde tot matige hersenschade heeft. Ik wil ze niet alleen volgen, maar ook oplossingen zoeken. Wij starten dit jaar met een onderzoek waarbij stamcellen hersenschade bij baby’s lijken te kunnen herstellen. Bij proefdieren laat dit al heel goede resultaten zien.” 

 

Amin is te vroeg geboren

Amin el Edrissie, de zoon van Monica Czajkowska (33), werd geboren op 11 maart 2016 met 25 weken en twee dagen. Hij ligt op de intensive care. Monica: “Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn onderrug en buik. De  gynaecoloog in het ziekenhuis bevestigde dat het weeën waren en ik kreeg direct remmers. Twee dagen later is Amin geboren. Tot afgelopen weekend ging het heel goed, maar zaterdag kreeg hij opeens een darminfectie. In drie uur tijd veranderde mijn zoontje van een kindje dat al heel sterk was naar een opgezwollen mensje. Hij vocht voor zijn leven en heeft het gered, maar houdt er bijna zeker een hersenbeschadiging aan over. Het maakt niet uit dat mijn zoon gehandicapt is, dat  heb ik geaccepteerd. Ik ben blij dat hij nog leeft en de gelukkigste moeder op aarde. Als hij veertig weken is, krijgt hij weer een mri-scan om te kijken hoe hij eraan toe is. De tijd zal het ons leren. Mijn man en ik zijn de trotse ouders van een zoon en dat gevoel wordt alleen maar sterker.”